17 Οκτ 2013

ΧΡΟΝΟΣ


Κάθε μου ξύπνημα
μοιάζει μὲ καινούργια γέννηση!

Τὴν κάθε φορὰ ἡ Νύχτα
μὲ ξαναγεννάει κοιλοπονώντας
ἀπ’ τὴν ὁλοσκότεινη Μήτρα της.

Ἀνασηκώνομαι πάνω ἀπὸ τὴν ἄβυσσό της
καὶ μὲ ἀγωνία ἀναζητῶ τὴν Αἰτιότητά μου∙
τὴν στιγμή καὶ τὸ στίγμα
τῆς Συνείδησής μου…

«Ποῦ βρίσκομαι;»
Τὸ στίγμα μου στὸν Χῶρο ἀναρωτιέμαι.
«Τί ὥρα; Ποιὰ εἶναι τοῦ Χρόνου ἡ στιγμὴ
ποὺ μέσα της ξαναγεννιέμαι;»

Τὸ Περασμένο -μιὰ μακρυνὴ μνήμη.
Τὸ Μελλοντικό -μιὰ ἀπροσδιόριστη ὑποψία.
Καὶ τὸ Παρόν, ἀσύλληπτο∙ ἀκατανόητα φευγαλέο!

Λάχεσις, Κλωθώ, καὶ  Ἄτροπος
μὲς ἀπὸ τὴν ἀχλύ τους μοῦ γνέφουν,
τῆς μιᾶς Μοίρας τὰ νήματα γνέθοντας…

Ἆραγε, εἶναι Ροὴ ὁ Χρόνος,
ἢ μιὰ ἀκόμη Ἐφεύρεσή μας;