17 Οκτ 2013
ΧΡΟΝΟΣ
Κάθε
μου ξύπνημα
μοιάζει
μὲ καινούργια γέννηση!
Τὴν
κάθε φορὰ ἡ Νύχτα
μὲ
ξαναγεννάει κοιλοπονώντας
ἀπ’
τὴν ὁλοσκότεινη Μήτρα της.
Ἀνασηκώνομαι
πάνω ἀπὸ τὴν ἄβυσσό της
καὶ
μὲ ἀγωνία ἀναζητῶ τὴν Αἰτιότητά μου∙
τὴν
στιγμή καὶ τὸ στίγμα
τῆς
Συνείδησής μου…
«Ποῦ
βρίσκομαι;»
Τὸ
στίγμα μου στὸν Χῶρο ἀναρωτιέμαι.
«Τί
ὥρα; Ποιὰ εἶναι τοῦ Χρόνου ἡ στιγμὴ
ποὺ
μέσα της ξαναγεννιέμαι;»
Τὸ
Περασμένο -μιὰ μακρυνὴ μνήμη.
Τὸ
Μελλοντικό -μιὰ ἀπροσδιόριστη ὑποψία.
Καὶ
τὸ Παρόν, ἀσύλληπτο∙ ἀκατανόητα φευγαλέο!
Λάχεσις,
Κλωθώ, καὶ Ἄτροπος
μὲς
ἀπὸ τὴν ἀχλύ τους μοῦ γνέφουν,
τῆς
μιᾶς Μοίρας τὰ νήματα γνέθοντας…
Ἆραγε,
εἶναι Ροὴ ὁ Χρόνος,
ἢ
μιὰ ἀκόμη Ἐφεύρεσή μας;